2013-06-17

آن قدیم ها یادش به خیر




بچه که بودیم دو دوست بسیار صمیمی و مهربان و همدرد و همراز هم بودیم. با هم مشق می نوشتیم . با هم بازی می کردیم و با هم سربه سر کوچکترها می گذاشتیم. در عالم کودکی مان زندگی شاد و بی غمی داشتیم. یکی از نگرانی های جدی ما ، اوضاع  کارنامه هایمان بود. معدل یا نمراتی که قابل قبول مادرانمان نبود کتک جانانه ای برایمان به ارمغان می آورد. برای تسکین خودمان به مصداق چوب معلم گله هر کی نخوره خله ، ما هم می گفتیم چوب مامان جون گله هرکی نخوره خله. یادش به خیر خشم مادرمان ، حیاط خانه و فرارمان به گوشه ای از حیاط و چشم به انتظار پدر ماندن ، این ناجی قهرمان روزهای کودکی مان . او که به خانه می آمد ، دستش را می گرفتیم و وارد اتاق می شدیم. بعضی وقتها دلم برای دوست جان عجیب می سوخت . آخر حیاط خانه شان خیلی کوچک بود و مادرش می توانست با یک چشم به هم زدن بگیردش و حسابی تنبیه اش کند. اما خدائیش ما هر دو بچه های خوبی بودیم و کمتر تنبیه می شدیم.
مادردوست جان گل های شمعدانی و عروس  ( بگونیا ) پرورش می داد. اواخر خردا که کارنامه هایمان را گرفتیم و خوشحال به خانه برگشتیم یکی از گلدانهای کوچک عروس را به من هدیه داد. چقدر خوشحال شدم.   
خبر درگذشت مادر دوست جان را شنیدم. دلتنگ شدم. آخرین باری که او را دیدم میان سال و زبر و زرنگ بود. زمان شتابان می گذرد . خدا  رحمتش کند و به دوست جان صبر عطا کند.

1 comment:

دفتر راستی ها said...

سلام.من یادمه قبلا وبلاگی بودبه همین اسم البته مدت زیادی بود نخونده بودمش.اگه خودتون باشین خیلی خوشحال شدم از دیدار مجدد شما.باز میام