آتا اوجاغی : خانه پدری

در این ایام نوروزی یکی از دیدوبازدیدهای بسیار شیرین ، مهمانی رفتن دختر به خانه پدری است . خانه ای که قسمت مهمی از دوران زندگیش را آنجا گذرانده است . خانه ای که از در و دیوارش یاد و خاطره ای زیبا تراوش می کند . خانه ای که حتی تلخ ترین خاطره اش نیز لذت بخش است . دعوا با داداش بزرگه و آبجی بزرگه ، گاز گرفتن دست داداش بزرگه ، قهر و آشتی های لوس و بی مزه با دخترهمسایه ، یادآوری تک تک این خاطرات مرا به لحظات خوش و ناخوش آن دوران می برد و بی اختیار لبخند بر لبانم می نشیند . یک شب عیدی که دختر دائی ودلارام خانم میهمان ما بودند . مادرم رختخواب هر سه ما را در یک اتاق پهن کرد . گویا چهارده ساله بودیم و دلارام خانم هم حامله بود و دلش می خواست بخوابد . من و دختردائی که رختخوابمان کنار هم بود ، داشتیم پچ و پچ می کردیم که خانم حامله عصبانی شد و گفت : صدایتان درنیاید . من حامله ام و بچه ای که در شکم دارم دلش می خواهد حسابی استراحت کند . چراغ خاموش بود و چشم چشم را نمی دید . دختر دائی آهسته از من پرسید : ببینم بچه ای که توی شکم است چگونه به مامانش خبر می دهد که خسته است و می خواهد بخوابد؟ گفتم : والله به خدا من هم نمی دانم . شاید به دلارام خانم وحی صادر می کند . هر دو آهسته خندیدیم . اما خانم صدای خنده مان را شنید و باز اعتراض کرد که خفه بشوید می خواهم بخوابم . من و دختر دائی دهانمان را محکم با دست گرفتیم که صدای خنده مان بلند نشود اما من یک لحظه احساس کردم که دارم خفه می شوم . زدم زیر خنده و دلارام خانم سر بلند کرد و مثل شبهی در تاریکی سفیدی چشمانش برق زد و گفت مگر با شما نیستم ؟ خودم را کنترل کردم و الکی سرفه کردم . گفت : آی بوغازیوا قره یارا چیخسین ( ای که بر گلویت سیاه زخم درآید ) سرفه ات را تمام کن بچه توی شکمم بد خواب شد . وای خدای من عجب شبی بود . نه می توانستیم جلوی خنده مان را بگیریم و نه از ترس دلارام خانم می توانستیم یک شکم سیر بخندیم . لابد اگر اجازه خنده می داد آنقدر نمی خندیدیم . صبح که بیدار شدیم مادرم طبق آداب مهمانداری پرسید : دلارام خانم شب خوب خوابیدی ؟ جواب داد : اللاه گؤرسه تمه سین قیز دئیرلر کی اوت قیریغی دیلار ( خدا بدور دختر نیستند که آتش پاره اند .) مادرم متوجه شد که ما خواب را بر مهمان بیچاره حرام کردیم . بعد از رفتن او عصبانی شد وهر دویمان را نکوهش کرد وقتی ماجرا را تعریف کردیم دیدیم که لبخندی بر لبانش نشست و لب پائینش را گاز گرفت و در حالی که به زحمت جلوی خنده اش را می گرفت گفت : از جلوی چشمم دور شوید .
دخترها بعد از ازدواج که برای خودشان خانمی می شوند باز چشمشان به خانه پدری است . بازاز بودن در کنار مادر و پدر لذت می برند . شکمشان از خوردن دستپخت مادر سیر نمی شود . چشم و دلشان از شنیدن صدای گرم و پر مهر پدر سیر نمی شود
همسران عزیزی که نسبت به این موضوع حساسیت دارید ، نداشته باشید . برای خودتان شکست شان ندانید . فکر نکنید که وقتی زن شما در خانه پدری ، با آن سن و سالی که شما بزرگ می دانید ، خود را برای والدینشان لوس کنند ، موجب کسر شان شما می شوند . بگذارید تا زمانی که سایه آنها بر سرشان هست از مهر ومحبت و بودن آنها لذت ببرند . بگذارید صد تومانی و بیست تومانی لای قرآن را با اشتیاق فراوان از دست آنها بگیرند . باور کنید این کار آنها نشان فقر نیست ، گدائی هم نیست ، باور کنید لذت از بودن با آنهاست. آنجا خانه امید دخترهاست . اما خدا نکند که روزی دختری به سبب شکست دوباره راهی آن خانه شود . خدا دخترهمه را در کنار همسرشان خوشبخت و موفق کند . در یوتیوب شعری بسیار زیبا از ساری تئل به نام آتا اوجاغی پیدا کردم . اینجا با ترجمه اش بخوانید .